به گزارش نماد برتر، موسی احمدزاده، اظهار کرد: یکی از اصلی‌ترین چالش‌هایی که امروز اقتصاد ایران با آن روبرو است، بحث برندسازی و مطرح کردن کالاهای ایرانی با شناسنامه‌ای مشخص در عرصه‌های بین المللی است. اقتصاد ایران میراثی طولانی دارد. محصولاتی مانند فرش، زعفران، پسته و خاویار در سطح جهان با نام ایران شناخته می‌شوند و ما اساسا در این حوزه‌ها رقیبی نداریم ولی هیچگاه در راه اندازی برندهایی که بتواند آنها را در عرصه بین المللی عرضه کند، موفق نبوده‌ایم.

وی با بیان اینکه امروز عرصه اقتصاد جهانی در اختیار برندهای چند ملیتی قرار دارد که از عمر برخی از آنها بیش از ۱۰۰ سال می‌گذرد، بیان کرد: چاره‌ای نداریم جز اینکه خود را آماده رقابت با این برندها کنیم. در این چارچوب اولین نکته‌ای که باید در نظر داشت این است که هر تولیدی، منجر به برندسازی نمی‌شود و اساسا برای مطرح شدن در عرصه جهانی، باید پیش از تولید کار خود را آغاز کنیم.

عضو هیئت رییسه اتاق ایران و کانادا با اشاره تجربه شرکت‌های بزرگ در به دست آوردن بازارهای جهانی، گفت: یک تفکر بزرگ در عرصه اقتصاد، پیش از آنکه کالا را تولید کند به این می اندیشد که مخاطب و مشتری بالقوه آن کالا کیست، چه سلیقه و خط قرمزهایی دارد و به چه ترتیب می‌توان رضایت او را بر انگیخت. در این فرایند بیش از ۱۷ عامل مجزا بررسی شده و لحاظ می‌شوند. اینکه مخاطب چه خواسته‌ای دارد، چه رقبایی حضور دارند، در آینده این بازار چه تغییراتی خواهد کرد، برای بهبود کیفیت چه گزینه‌هایی وجود دارد، کشش قیمتی چگونه است و بسیاری از عوامل دیگر که در کنار هم قرار گرفتن آنها، سرنوشت یک برند را تعیین می‌کنند.

احمدزاده ادامه داد: در ایران شرکت‌های بزرگ که عمر طولانی دارند نیز نتوانسته‌اند تمام این عوامل را رعایت کنند و در بهترین حالت تنها چند موضوع لحاظ شده است. دلیل اینکه ایران هیچ برند جهانی و معتبری ندارد از دل این محدودیت تفکر بیرون می‌آید.

وی با اشاره به همراهی صنعت و دانشگاه در کشورهای توسعه یافته، اظهار کرد: در اقتصاد، تولید کننده سرمایه و شرایط تولید را دارد اما علم ندارد و محقق دانشگاهی، علم دارد اما سرمایه ندارد. در کشورهایی که این دو نیرو در کنار یکدیگر قرار گرفته و به شکل طولانی همکاری کرده‌اند، نتایج کار بسیار موفقیت آمیز بوده است اما در ایران عملا چنین رویکردی وجود نداشته و ما از این حوزه صدمه بسیاری دیده‌ایم.

احمدزاده با اشاره به پایان یافتن فعالیت برند ایرانی پس از یک نسل کاری، توضیح داد: در ایران معمولا فردی که یک شرکت را ثبت کرده و از صفر به یک پیشرفت جدی رسیده پس از چند دهه فعالیت مجبور به کناره گیری می‌شود و فرزندان او نیز در بسیاری از موارد، بی توجه به دستاوردها، ثروت موجود را از بین می‌برند. اگر یک تفکر طولانی مدت و توسعه یافته وجود داشت، این شرکت نسل به نسل به توسعه می‌رسید و در نهایت می‌توانستیم در ایران نیز یک برند معتبر جهانی داشته باشیم.