به گزارش پایگاه خبری راد، محمد علی رفیعی نوشت: در گیر و دار بحث های به وجود آمده در صنعت و بازار خودرو گویی موضوع مهم خدمات پس از فروش و گارانتی و شاید وارانتی کاملا از یاد رفته است.

سال هاست که برندهای نام آشنای بازار آسیا و اروپا به صورت کاملا وارداتی و با داشتن نماینده رسمی و یا غیر رسمی در بازار ایران فعالیت می کنند و هر زمانی که کش و قوسی در فضای سیاست بین الملل کشور با جهان پیش آمده این حضور و فعالیت را با مخاطراتی رو به رو کرده است.

اما این بار گرفتاری و مشکل نه از تحریم و بیرون که از داخل آغاز شد. ابتدا در سال گذشته واردات ممنوع شد. چرا؟ خودشان هم نمی دانند!

بعد واردات آزاد شد! نپرسید چرا که باز هم جواب نمی دانیم هست!

در سال97 دوباره واردات کلا ممنوع شد. والبته استثنا برای این اتفاق دلیل پیدا شد. ارز! کمبود ارز در داخل و گرانی آن موجب شد تا دولت واردات خودرو را کلا ممنوع کرده و شرکت های بسیاری را با تعدیل نیرو رو به رو سازد.
در کنار ممنوعیت واردات، تحریم صنعت خودرو نیز باعث شد تا شرکت هایی که شریک خودروسازان ایرانی بودند نیز عهد و پیمان را فراموش کرده و ایران را به مقصد ناکجا آباد ترک کنند.

اتفاقی که شاید کمتر به آن توجه می شود، ترک صنعت و بازار خودرو ایران توسط شرکت های مادر و مجموعه هایی است که تعهد داده اند به خودروهای خود خدمات ارائه دهند اما وقتی حضور نداشته باشند، چه گارانتی...!

وقتی هنوز در اول راه هستیم و شرکت های داخلی از نبود قطعه سخن می گویند، وقتی شرایط تحریم ها اثرش بیشتر شود، چه خواهد شد؟ یعنی برای خودروهایی که بالای 50 درصد وارداتی هستند و یا حتی بیشتر، چه اتفاقی رخ خواهد داد؟ خودرویی که فول سی کی دی وارد می شود، اگر مشکلی پیدا کند، دارنده خودرو با چه مشکلی رو به رو می شود؟

آیا در قراردادهایی که بسته ایم، نباید برای این مهم دور اندیشی می شد؟ البته دوستان می گویند دوراندیشی شده است و هیچ مشکلی نیست اما؛ در مورد خطر خروج شرکا پس از تحریم آمریکا نیز قراردادنویسان ما گفتند که مشکلی نیست و نمی روند زیرا در قراردادها این مطلب دیده شده است و هزار نکته دیگر که حتی یکی به کار نیامد و امروز و پس از گذشت یک ماه از شروع تحریم خودرویی ایران، هیچکدام از آن تعهد داده ها در ایران نیستند. بنابراین به ما حق دهید که وقتی می گویید مشکلی برای قطعات خودروهای جدید و حتی قدیم نداریم؛ کمی بترسیم و باور نکنیم.

وضعیت شرکت های خودروسازی داخلی کاملا مشخص است زیرا هزاران خودروی آنها به دلیل نبود قطعه در انبارهایشان احتکار شده است! و خوب کسی چه می داند شاید از چند ماه دیگر لنت ترمز، تسمه تایم، چراغ خودرو، صفحه کلاچ و سایر قطعات ریز و درشت خودروهای داخلی به صورت قرعه کشی به مشتری داده شود و یا برای این حوزه نیز از کارت کوپن استفاده کنند.

اما وضعیت برای خودروهای وارداتی از جنبه تامین قطعات مورد نیاز کمی پیچیده تر است زیرا از همان اولین دقایق اعلام ممنوعیت واردات، این شرکت ها دست ها را به نشانه تسلیم بالا برده و در همان ابتدا با تعدیل نیرو، حذف تبلیغات و انصراف از حضور در نمایشگاه های بین المللی نشان داده اند که به آینده امیدی نداشته و خود را برای بسته شدن آماده می کنند.

اما مشتری هایی که در همه این سال ها خودرو از ایشان می خریدند، چه کنند؟ درست است که محصولات وارداتی بسیار بسیار با کیفیت تر از رقبای داخلی حتی آنهایی که فول سی کی دی هستند، بوده و سال های ابتدایی شاید کمترین مشکل برایشان پیش بیاید اما به هر حال همه این خودروها نیز به مراقبت و خدمات مناسب نیاز دارند و شاید یکی از دلایلی که مردم حاضر می شوند خودرویی را 110 درصد بالاتر از قیمت جهانی آن بخرند، خدمات تضمین شده آنها باشد. حال با وضعیت به وجود آمده این خدماتی که تعهد شده بود چه می شود؟

خریداران پورشه، رنو، تویوتا، بی ام و، بنز، هیوندای، سانگ یانگ و برندهای دیگر وارداتی از این پس می توانند خدمات پس از فروش، گارانتی و وارانتی دریافت کنند و یا مانند برخی از کالاهای دیگر همانند موبایل باید ماه ها در انتظار یک قطعه آن هم با قیمتی بسیار بالا بوده و ...!

نداشتن تعهد شرکت های مادر به بازار ایران با کمک وزارت صنعت شکل واقعی تری به خود گرفت و شاید از امروز بهانه شرکت های مادر برای خدمت ندادن به خودروهای خود در ایران، ممنوعیت واردات باشد و نه تحریم هایی که همیشه به نوعی بوده است.

به نظر می رسد از ماه های آینده مشکل خواب خودروهای داخلی و وارداتی در تعمیرگاه ها، برای صنعت و بازار خودرو چالشی جدید به وجود آورد.