به گزارش پایگاه خبری راد، محمد علی رفیعی در یادداشتی نوشت: در حالی صنعت خودرو به دلیل تحریم های آمریکا با چالش جدی روبه رو شده است که بازار خودرو و حوزه تجارت از ماه ها قبل از آغاز تحریم ها، توسط دولت با چالش و تحریم داخلی مواجه شدند.

واردات خودرو با پستی و بلندی های بسیاری رو به رو شد که نتایج آن سنگ انداختن در جلوی پای تجار در نیمه دوم سال 97 به خوبی خود را نشان داده و خبر از بدتر شدن اوضاع در بازار خودروهای وارداتی می دهد.

شاید در ابتدای این سنگ اندازی ها، بهانه حمایت از صنعت خودرو داخلی بود اما امروز و در حالی که صنعت داخلی کارش از حد یک بیماری معمولی به یک بیماری حاد تغییر وضعیت داده، معلوم نیست با کدام منطق برای ادامه فعالیت بازرگانان ایرانی مشکل آفرینی می شود.

صنعت خودرو داخلی که در سال گذشته حسابی از قراردادهای ریز و درشت با خارجی ها سر مست شده بود و مغرورانه سخن می گفت به یک باره در سراشیبی قرار گرفت. قراردادهای خارجی یک به یک از بین رفتند و قطعات مورد نیاز وارد نشد و قطعه ساز داخلی نیز به دلیل پرداخت نشدن مطالباتشان توسط خودروسازان، به یکباره تحویل سفارشات خود را کاهش دادند. نتیجه همه این اتفاقات برای خودروساز داخلی شده است پیش فروش هایی که انجام داده و هنوز نتوانسته است خودروی آنها را تحویل دهد و باز جالب اینکه با تمام تعهدات از قبل مانده باز هم دست به پیش فروش می زند!

این از وضعیت داخلی ها اما وارداتی ها نیز با لج بازی دولت دچار مشکلاتی از همین دست شده اند یعنی قطعه وارد نمی شود، خودروهای پیش فروش شده وارد نمی شود، تعهدات بسیاری بر گردن فروشندگان و واردکنندگان مانده است و ...!

حال سوال اساسی این است که وقتی هم در صنعت و بازار داخلی مشکل داریم و هم در تجارت و واردات، چرا دست به اصلاح امور و انجام کار درست نمی زنیم؟ این همه مقاومت در مورد تصمیم های اشتباه برای چیست؟

صنعت خودروسازی که در دهه های گذشته تولیدات نیسان، رنو، هیوندای، سیتروئن، سوزوکی، مزدا، پژو، بنز و برندهای مطرح دیگر را در سبد محصولات خود داشت امروز تبدیل به یک چینی ساز تمام عیار شده است یعنی سیتروئن دادیم و برلیانس گرفته ایم! سوزوکی دادیم و هایما گرفته ایم! پژو را دادیم و دانگ فنگ گرفتیم! مزدا داده ایم و به جای آن با افتخار هاوال تولید خواهیم کرد و البته موارد بسیار دیگر. گویی چین شعبه جدیدی در ایران زده است که مسئولیت آن تولید خودرو و فروش آن در داخل و نه برای صادرات است. یعنی ماکسیما سواران باید چینی سوار بشوند زیرا ما در برنامه ریزی صنعت خودرو دچار یک بیماری عجیب به نام سوء مدیریت هستیم.

مدیرانی که حتی برای 3 ماه آینده خود بلد نیستند برنامه ریزی کنند.

در بخش واردات در تمام سال های تحریم و غیر تحریم، برندهای خاص و مطرح جهان در بازار ایران همراه با خدمات پس از فروش مناسب، حضور داشتند اما این مهم را نیز بر نتابیدند و به بهانه های ارزی این بار به سر واردات شلیک کردند تا فعلا از این حوزه خبری نباشد.

نارضایتی مردم و خریداران از خودروهای داخلی هنوز کم نشده است که خریداران خودروهای خارجی و میلیاردی نیز به خیل این ناراضی ها اضافه شده اند! دلیل کاملا مشخص است. قطعه ای برای تعویض و تعمیر در خودروهای فروخته شده وجود ندارد.

دولت های ایران در چند دوره گذشته نشان داده اند که در ناهماهنگی وزیران و مدیران در سطوح مختلف همیشه حرفی برای گفتن دارند یعنی چه در دولت های نهم و دهم و چه در دولت های یازدهم و دوازدهم، وزیر حرف رییس جمهوری و معاون اول را نمی خواند، مدیر حرف وزیر را نمی خواند، معاون حرف مدیر را قبول نمی کند. کار به جایی می رسد که رییس دولت در صدا و سیما وزیرش را تهدید می کند!

شاید این اتفاقات تنها در ایران رخ دهد اما هر چه هست این ناهماهنگی در ماه های اخیر چنان به اوج خود رسیده که صنایع داخلی و تجار ایرانی را به نابودی نزدیک می کند. اینکه معاون اول رییس جمهوری دستوری را به وزارت خانه ها و گمرک و بانک مرکزی ابلاغ کند و ایشان تنها نیش خند تحویل دهند یعنی حنای رییس جمهوری و معاون اولش دیگر برای زیردستان رنگی ندارد و این یعنی...!

در این دعواهای خانوادگی دولتی ها با هم، تنها ضرر کنندگان مردمی هستند که یا سرمایه شان در خطر است و یا از کنار حوزه های صنعتی و بازرگانی برای خانواده خود روزی حلال به دست می آورند.

این دعواهای نمایشی تنها دودش بر چشم مردم نمی رود زیرا در فضای دود آلود احتمال اینکه همه حاضران آسیب ببینند بسیار بیشتر است. بنابراین باید مراقب بود آقای وزیر...!