به گزارش پایگاه خبری راد،  عیسی کلانتری  در جلسه هم‌اندیشی با اعضای کمیسیون کشاورزی،آب و منابع طبیعی که با حضور نمایندگان مجلس در این سازمان برگزار شد، افزود:ما نه‌تنها حافظ حقوق نسل‌های بعدی نبودیم، حافظ حقوق نسل حاضرهم نیستیم.

با اشاره به سابقه فعالیت در حوزه محیط زیست گفت: کتمان کردن واقعیت‌ها چه نقاط ضعف و چه قوت باشد باعث تضییع حقوق کارکنان و مانع پیشبرد دستگاه به سمت بهبود می‌شود.

وی افزود:من از دهه ۶۰ با توجه به علاقه شخصی به محیط زیست به دنبال راه چاره برای وضعیت محیط زیستی کشور بودم. با توجه به مشاهدات شخصی، سازمان را دستگاهی ضعیف می‌دانستم اما این امر بر سازمان مشتبه شده بود که دستگاه قدرتمندی است.

کلانتری با اشاره به مشکلات موجود در سازمان حفاظت محیط زیست که مبنایی برای مشکلات زیست محیطی کشور شده است، گفت: یک ماه پس از حضورم در سازمان حفاظت محیط زیست، دیدم که اوضاع بیش ازآنچه از بیرون دیده می‌شود نیاز به رسیدگی دارد. بخصوص در مقایسه با اهمیت محیط زیست در سطح جهانی و آنچه در تمام دنیا انجام می‌شد با ایران، ما تنها شبحی از محیط زیست بودیم. حتی برخی از مدیران سازمان به شرح وظایفشان آگاه نبودند و البته نمی‌پذیرفتند که ضعف وجود دارد. از کوچک‌ترین اظهارنظر محیط زیستی ابا داشتند و نمی‌خواستند قبول کنند که توان این کار را ندارند.

رئیس سازمان حفاظت محیط زیست با اشاره به تلاش برای رفع مشکل در حوزه سازمان حفاظت محیط زیست اظهارکرد: برای برطرف کردن مشکل اول باید به ضعف‌های خود واقف می‌شدیم و ضعف علمی، فنی و ناتوانی از استفاده ازاختیاراتی را که داشتیم، می‌شناختیم. آنچه دیده می‌شود این است که ازآنچه داشتیم هم درست استفاده نکرده‌ایم.

وی افزود: بزرگ‌ترین مشکل ما در سازمان حفاظت محیط زیست این بود که بفهمیم چیزی نمی‌دانیم و فهمیدن این موضوع زمان برد. حدود ۱۰ ماه طول کشید تا آقایان و خانم‌های سازمان متوجه شوند که مسائل پیش‌پاافتاده زیست محیطی در این سازمان بدون متولی است البته جوسازی‌های کاذب هم داشتیم. سعی کردیم با فعالیت‌های مختلف مشکلات را حل کنیم. با برون‌سپاری و تعامل با دانشگاه‌ها، آموزش درونی و جایگزینی نفرات بیش از ۴۰ درصد موفق شدیم البته تا رسیدن به شرایط ایده
‌آل هنوز راه زیادی داریم.

معاون رئیس جمهوری در ادامه با اشاره به نبود افراد متخصص در حوزه‌های موردنیاز سازمان حفاظت محیط زیست گفت: به‌عنوان مثال در این سازمان یک نفر متخصص هوا وجود نداشته است. این در حالی است که برای نوشتن آیین‌نامه‌های قانون هوای پاک که ابلاغ هم شده در سازمان مشکل وجود داشت. به ناچار برای ابتدایی‌ترین موضوعات نیز دست به دامان مهندسان مشاور و دانشگاه‌ها شدیم.

وی در ادامه با تأکید بر نیاز سازمان حفاظت محیط زیست به آموزش تخصصی اظهارکرد: در بیش از ۵۰ دانشگاه کشور دانشکده محیط زیست داریم. سازمان حفاظت محیط زیست نیز دانشکده‌ای به‌موازات آن‌ها ایجاد کرده است که مهندس مکانیک تربیت می‌کند. درصورتی‌که ما باید محیط‌بان تربیت کنیم. ۵۰ درصد کارکنان این سازمان محیط‌بان‌ها هستند اما افرادی که دیپلم دارند و تنها یک هفته آموزش می‌بینند سپس به پاسگاه محیط بانی معرفی می‌شوند. این افراد با این سطح از آموزش به مسائل اجتماعی  و زیست محیطی مسلط نیستند. تنها تیراندازی یاد می‌گیرند، در نتیجه یا می‌کشند یا کشته می‌شوند. درحالی‌که دانشکده‌ای داریم که به‌ موازات بقیه دانشگاه‌ها کارشناس کشاورزی و مکانیک تربیت می‌کند.

کلانتری با اشاره به اختیارات موجود در سازمان حفاظت محیط زیست و حجم کارهای باقی‌ مانده گفت: در این سازمان امضاهای طلایی بود که در هیچ جای دولت وجود نداشت. بااین‌حال برخی طرح‌ها در سازمان ۱۴ سال متوقف مانده بود. از معاونان خواستم طی ۵ ماه تمام طرح‌ها تعیین تکلیف شوند. بر اساس قانون برنامه ششم توسعه نیزدوماه زمان برای تعیین تکلیف طرح‌ها لازم بود که ما در ۴۵ روز آن را انجام دادیم.

وی در ادامه به اهمیت حضور سازمان حفاظت محیط زیست در مجامع بین‌المللی اشاره و اظهارکرد:به‌موازات وزارت خارجه باید در مجامع بین‌المللی فعالیت کنیم. قانون حفاظت از محیط زیست از سال ۱۳۷۳ در دنیا الزامی شده است اما در کشور ما جایگاهی ندارد.

کلانتری افزود: آب، موضوع اصلی محیط زیست کشور است اما دریغ از یک کارشناس آب در سازمان محیط زیست. محیط زیست هیچ جایگاهی در تصمیم‌گیری مسائل آب کشور نداشته و همه پروژه‌ها به ما تحمیل‌شده بود. برای مثال، سد را می‌ساختند پس از پایان از ما گواهی می‌خواستند که بگویند ازلحاظ قانونی بی‌اشکال است.

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی سازمان حفاظت محیط زیست وی در پایان با اشاره به موضوعات محیط زیستی نادیده گرفته‌شده گفت: حتی یک مورد حق‌آبه برای محیط زیست کشور تعریف ‌نشده بود. امروز گرفتار گرد و غبار و خشکی تالاب‌هایی هستیم که قبلا هیچ جایگاهی در تصمیم‌گیری‌ها نداشت. تقریبا تمام سرمایه‌گذاری‌ها بدون پیوست زیست محیطی بود. برای مثال عسلویه محل زندگی هیچ جنبنده‌ای نیست.۱۲۰  میلیارد دلار در عسلویه سرمایه‌گذاری شده است و ۳۵ هزار نفر آنجا زندگی می‌کنند که در حریم ۱۰ متری‌شان پالایشگاه است. این افراد از ابتدایی‌ترین حقوق انسانی محروم‌ هستند. همه به این خاطر است که از ابتدا این مشکلات را نپذیرفتیم و دنبال حل مشکل نرفتیم.