به گزارش پایگاه خبری راد، محمد علی رفیعی در یادداشتی نوشت: وقتی یک خانواده کل سرمایه نقدی اش در حدود 100 میلیون تومان است برای از دست ندادن آن هر کاری خواهد کرد مثلا خانه، زمین، مغازه، طلا، سکه، فرش های گران قیمت و دست بافت را خریداری می کند تا اگر مانند شرایط امروز ایران ارزش پول ملی در سراشیبی قرار گرفت؛ همه چیز خود را از دست ندهد.

بی گمان بدترین نوع سرمایه گذاری نقدینگی که متاسفانه در ایران بر روی آن تبلیغ بسیاری می شود، گذاشتن پول در حساب های یکساله با سودهای متفاوت است. این پول بعد از یک سال 10 تا 15 درصد سود دریافت می کند که در مقایسه با نرخ تورم سالانه کشور، رقم چشمگیری نیست حال اگر هیمن پول تبدیل به ملک یا مغازه می شد شاید سود بیشتری را عاید شما می کرد اما این فکر جهان سومی که بدون تلاش ثروتمند شویم موجب شده است که کشور ما پس از سال ها تولید و صادرات محصولات مختلف از خودرو گرفته تا مرکبات، در حال حاضر به خاطر کم شدن فعالان حوزه تولید و اضافه شدن تعداد دلال ها، با کسری رو به رو شده و کاملا به یک کشور وابسته تبدیل شود.

در ماه های اخیر یک بار دیگر کاهش ارزش پول ملی گریبان کشور را گرفت. مردم سراسیمه به سراغ بازارهای سنتی سرمایه گذاری خود یعنی سکه و طلا رفتند و البته به دلیل کاهش قدرت مالی مردم، مسکن کمترین بهره را از این تنش جذب کرد.

اما خودرو برای اولین بار به این بازار سنتی اضافه شد و مردم هر چه پول نقد در دست داشتند برای پیش خرید خودروها از حساب های خود خارج کرده و بازار خودرو را با تنش رو به رو کردند. این همه به دلیل ترس ذاتی است که ایرانیان از کم شدن سرمایه خانوادگی خود به دلایل مختلف دارند.

آغاز تحریم صنعت خودرو محرک اوضاع نابسامان خودرو شد و خودروهای وارداتی و داخلی تا 3 برابر ارزش واقعی خود به فروش گذاشته شدند.

اما یک سوال چرا ایرانیان برای خود و خانواده شان تولید اشتغال نمی کنند؟ یعنی چرا مثلا به جای گذاشتن پول خود در بانک ها یا خرید بی دلیل خودرو و دپوی آن، برای ایجاد یک حرفه و اشتغال 2 تا 5 جوان ایرانی ورود نمی کنند؟ چرا با تمام مشکلات اقتصادی و معیشتی که خودشان می دانند که جوانان با آن دست به گریبان هستند، به عنوان عضوی از بدنه ایران زمین، برای تولید کار و ارزش افزوده کاری نمی کنند؟

شاید جواب این سوالات یک جمله باشد. ایرانیان راحت پول درآوردن را دوست دارند. یعنی با اینکه می دانند اگر خودشان یک کارگاه یا مغازه یا شرکت داشته باشند درآمدشان چندین برابر خواهد شد ترجیح می دهند به عنوان یک حقوق بگیر زیر دست سایرین کار کنند و ریسک بزرگ شدن را برای خود انتخاب نکنند.

اما چرا اروپا و کشورهای بزرگ آسیایی به این میزان رشد اقتصادی دست یافته اند؟ دلیلش این است که ایشان یاد گرفته اند برای درآمدزایی بیشتر باید بیشتر حرکت کنند اما ما تنها به دنبال موسسات و بانک هایی می گردیم که به جای 10 درصد، 20 درصد سود سالانه به ما بدهند و این یعنی ایستا بودن و دلیل عقب گرد کشور ما نیز همین ایستادن به جای حرکت کردن است.

در کشورهای اروپایی اگر خانواده ای بخواهد سرمایه خود را افزایش دهد، به جرگه تولیدکنندگان و دارندگان حرفه های مختلف تولیدی و خدماتی اضافه می شود یعنی اگر صاحب شرکتی است، این سرمایه را در جهت گسترش آن مجموعه هزینه می کند و این یعنی هم به اشتغال، هم به اقتصاد کشور و هم به جیب خود کمک می کند کاری که ما ایرانیان از آن گریزانیم.

البته در اینجا از بی برنامه بودن مدیران دولتی برای ارائه نقشه راه سرمایه گذاری خانوارهای ایرانی نباید به آسانی گذشت زیرا تا زمانی که مدیر دولتی برای حل معضل نقدینگی، درصد سود بانک ها را بالا و پایین کند، چرخ تولید تکان نخواهد خورد و این سکون دست آخر اسکلت سازنده ایران را خم می کند.


بسیاری از کشورهای جهان از جمله در اروپا و آمریکا حتی برای جذب نقدینگی سایر ملل نیز برنامه و طرح ارائه می کنند. امارات متحده عربی این مهم را با کمک شرکای خود به خوبی یاد گرفته است و شاید به همین دلیل است در حالی که ایران در شرف بیابان شدن هست، دبی و شارجه تبدیل به شهرهای اروپایی در دل کویر شده اند.

بی شک اگر ایرانیان به درستی راهنمایی شوند، سرمایه های ایشان به جای بانک، طلا، سکه، ارز و خودرو برای ساخت انواع و اقسام محصولات و همچنین برای تولید کشاورزی جذب خواهد شد این مهم را همه دولت ها در شعار نشان داده اند که می دانند اما بعد از روی کار آمدن از یاد برده و برای کاهش نقدینگی در جامعه سود بانکی را بالا و پایین می کنند.

درس گرفتن و آموختن از کشورهای دیگر ننگ نیست اما نیاموختن و آزمودن چیزهایی که سابق بر این آزموده ایم یک خطای بزرگ است که می تواند گریبان تک تک ما و شما را بفشارد.

کمی تعمل بد نیست؛ لطفا!